அத்தியாயம் 4:

குடோனில் முத்துக்களைக் கண்டு பிரமித்து நின்ற பவனுக்கு ஒரு நிமிடம் எதுவும் புரியவில்லை.  சந்தோஷம் தலைக்கேறியது.  “பெரிய பணக்காரன் ஆகப் போறோம்!” என்ற எண்ணம் அவனைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.  ஆனால் அந்த சந்தோஷம் கொஞ்ச நேரம்தான் நீடித்தது.  திடீரென அவனுக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்து மனதை அரித்தது.

‘என்னடா இது?  இவ்வளவு ஈஸியா தொறக்குற மாதிரி பெட்டிய எப்படிவிட்டாங்க?  அதுவும் இல்லாம வெறும் ஐயாயிரம் ரூபாய்க்கு ஏலம் போட்டாங்களே…  ஏன்? ஏன்? ஏன்?’

அவன் ஏலம் எடுத்தது சாதாரண மரப்பெட்டி இல்லை.  போர்த்துகீசிய பாணியில் 500 வருடங்களுக்கு முன்னர் செய்யப்பட்ட பெட்டி அது.  அத்தனை வேலைப்பாடு நிறைந்த, பழமையான பெட்டி எப்படி வெறும் ஐயாயிரம் ரூபாய்க்கு ஏலம் போகும்?  ஏலத்தில் இருந்த மற்ற வியாபாரிகள் யாருமே ஏன் போட்டி போடவில்லை?  நிச்சயமாக ஏதோ மர்மம் இருக்கிறது.

பவன் யோசனையில் ஆழ்ந்தான்.  அவனுக்கு ஏலக்கூடத்தில்  நடந்த நிகழ்வுகள் ஞாபகத்துக்கு வந்தது.  ஏலம் போட்டவர் பெட்டி பத்தி ஏதோ சொன்னாரே… ஆமாம்!  புயலில் கவிழ்ந்த கப்பலில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட பெட்டி என்று சொன்னது நினைவு வந்தது.  அப்போது சிலர் முணுமுணுத்தது போலவும் இருந்தது.  என்ன சொன்னார்கள் என்று சரியாய் நினைவில் இல்லை.

சற்று நேரம் பின்னோக்கி சிந்தித்துப் பார்த்தான் பவன்.  அன்று ஏலக்கூடத்தில் நடந்தது ஒரு மின்னல் கீற்று போல அவன் மனத்திரையில் ஓடியது.

ஏலக்கூடம் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.  பலவிதமான பழம்பொருட்கள் ஏலத்திற்காக வரிசையாக வைக்கப்பட்டிருந்தன.  பவன் நிஷாவை பார்த்துவிட்டு லேட்டாக வந்ததால், ஏலம் சூடுபிடித்து இருந்தது.  அவன் உள்ளே நுழைந்ததும், ஏலம் போட்டவர் இந்த மரப்பெட்டி பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

“அடுத்ததாக இந்த பழமையான மரப்பெட்டி ஏலத்திற்கு வருகிறது.  இது ஒரு விபத்துக்குள்ளான கப்பலில் இருந்து கிடைத்தது.  பார்ப்பதற்கு மிகவும் பழமை வாய்ந்ததாகத் தெரிகிறது.  யார் எடுக்கிறீங்களோ எடுத்துக்கலாம்.”  ஏலம் போட்டவர் சாதாரணமாக சொல்லிவிட்டு அடுத்த பொருளுக்குப் போக தயாரானார்.

அப்போது கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவர் மெதுவாக முணுமுணுத்தார்.  “இந்த பெட்டி நல்லா இருக்கே… ஆனா இதுல சாபம் இருக்குன்னு சொல்றாங்களே?”

இன்னொருவர் அதை ஆமோதிப்பது போல பேசினார்.  “ஆமா, அந்தக் கப்பல் புயல்ல மூழ்கினதுக்கு இதுவும் ஒரு காரணமாம்.  அதுல இருந்த பொருட்கள்ல சாபம் இருக்குன்னு பழைய ஆட்கள் சொல்றாங்க.  வேணாம்ப்பா, நமக்கு எதுக்கு வம்பு?”

வழக்கமாக ஏலத்தில் போட்டி போடும் வியாபாரிகள் கூட இந்த பெட்டிக்கு விலை சொல்லத் தயங்கினார்கள்.  அமானுஷ்ய கதைகளில் அவர்களுக்கு நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும்,  ‘இருக்கிற தொல்லை போதும், இது வேற புதுசா?’  என்று ஒதுங்கிப் போனார்கள்.  யாரும் முன் வராததால், ஏலம் போட்டவர் சலிப்புடன் குறைந்த விலைக்கு ஏலம் விட முடிவு செய்தார்.

அப்போதுதான் பவன் அங்கு வந்தான்.  ஏலக்கூடத்தின் கடைசி வரிசையில் நின்று கொண்டு, அங்கிருந்த பொருட்களை மேலோட்டமாக பார்த்தான்.  அவனுக்கு அந்தப் பெட்டி வித்தியாசமாக இருந்தது. 

 விலை குறைவாக இருக்கவும், மற்றவர்கள் தயக்கம் காட்டுவதையும் கவனித்தவன்,  “நமக்கு என்ன நஷ்டம்?  5000 ரூபாய்தானே?  எடுத்துப் பார்க்கலாம்”  என்று நினைத்து கையை உயர்த்தி ஏலம் எடுத்தான்.  அப்போது அவனுக்கு அந்த சாபம் பற்றிய பேச்சுக்கள் எதுவும் மனதில் பதியவில்லை.  ஒருவேளை பதிந்திருந்தாலும்,  “இதெல்லாம் மூட நம்பிக்கை” என்று அலட்சியப்படுத்தி இருப்பான்.

பவனுக்கு இப்போது எல்லாம் புரிந்தது.  “அப்போ இது சாபம் போட்ட பெட்டியா?  அதனால தானா எல்லாரும் பயந்தாங்க?  நம்மளும் தெரியாம வாங்கிட்டோமா?”  மனம் சற்று கலவரம் அடைந்தது.  இருந்தாலும் அவனுக்கு அந்த சாபத்தை நம்புவதற்கு மனம் ஒப்பவில்லை.  அதையும் மீறி உள்ளே இருந்த முத்துக்கள் அவனை ஆட்கொண்டன.

“சாபமா, பூதமா… எதுவா இருந்தாலும் பாத்துக்கலாம்.  முதல்ல இந்த முத்துக்களுக்கு எவ்வளவு விலை போகும்னு தெரிஞ்சுக்கணும்.”  பவன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.  அவன் உடனே தன் கைபேசியை எடுத்து தன் நண்பன் குமாருக்கு போன் செய்தான்.  குமார் அவனுடைய பால்ய நண்பன்.  பவன் எந்த உதவி கேட்டாலும் உடனே செய்வான்.  அதுவும் இல்லாமல் இந்த மாதிரி ரகசியமான வேலைகளை கச்சிதமாக முடிப்பதில் குமாருக்கு நிகர் யாருமில்லை.

“குமார், நான் ஒரு முக்கியமான வேலை விஷயமா உனக்கு போன் பண்ணுறேன்.  நீ உடனே நம்ம குடோனுக்கு வர முடியுமா?”

“குடோனுக்கா?  என்னடா விஷயம்?  எல்லாம் நல்லா இருக்கா?” குமார் கேட்டான்.  வழக்கமாக பவன் அவனை கடைக்குத்தான் வரச் சொல்லுவான்.  பண்டகசாலைக்கு கூப்பிட்டதும் குமாருக்குள் ஒருவித சந்தேகம் எழுந்தது.

“எல்லாம் சூப்பரா இருக்கு.  உனக்கு ஒரு சின்ன வேலை.  நீ நேர்ல வா.  இங்க வெச்சு பேசலாம்”  என்று சொல்லிவிட்டு பவன் போனை கட் செய்தான்.

சிறிது நேரத்தில் குமார் நண்பனை சொன்ன இடத்திற்கு வந்தான்.  வாசலில் வண்டி சத்தம் கேட்டதும் பவன் கதவைத் திறந்து குமாரை உள்ளே அழைத்தான்.  குமார் உள்ளே வந்ததும் சுற்றிப் பார்த்தான்.  குடோனுக்குள் நிறைய பழைய பொருட்கள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தன. தூசு படிந்து சில பொருட்கள் மங்கி போயிருந்தன.  இருந்தாலும் பழமையின் மணம் பண்டகசாலை முழுவதும் நிறைந்து இருந்தது.  பொதுவாக குமார் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு வந்ததில்லை.  ஏனோ இன்று பவன் இங்கே வரச் சொன்னது அவனுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. 

 “என்னடா இங்க கூப்பிட்டிருக்க?  கடைக்குப் போகாம ஏன் இங்க வந்த?”

“கொஞ்சம் முக்கியமான வேலை இருக்கு குமார்.  உட்காரு”  பவன் சொல்லிவிட்டு ஒரு மர பெஞ்சை எடுத்துப் போட்டான்.  “இங்க பாரு குமார், இன்னைக்கு ஏலத்தில் எனக்கு ஒரு பத்து பதினைஞ்சு பழங்கால முத்துக்கள் கிடைச்சது.”

“முத்துக்களா!  நிஜமாவா?  எங்கடா?” குமார் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

பவன் சிறிய பையில் இருந்து சில முத்துக்களை எடுத்து குமாரிடம்  கொடுத்தான்.  முத்துக்களைப் பார்த்ததும் குமார் அசந்து போனான்.  அவன் ஒரு வரலாற்று மாணவன்.  பழங்கால பொருட்கள் மீது அவனுக்கு ஒரு தனி ஈர்ப்பு உண்டு.  பண்டகசாலையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த பழைய சேரர் காலத்து நாணயங்கள், ஓலைச்சுவடிகள் மற்றும் புத்தகங்களை ஆர்வத்துடன் பார்த்தான்.  “வாவ்!  செம்ம கலெக்ஷன் வச்சிருக்கீங்கடா!  இதெல்லாம் எப்ப எடுத்த?”

“அதெல்லாம் அப்புறம் பேசலாம் குமார்.  நான் விஷயத்துக்கு வரேன்.”  பவன் குமாரை சமாதானப்படுத்தினான்.  “இந்த முத்துக்கள் ரொம்ப பழமையானதுன்னு நினைக்கிறேன்.  இதோட உண்மைத் தன்மையை சோதிச்சு ரிப்போர்ட் வாங்கிட்டு வரணும்.  நம்ம வழக்கமா சென்னைல ஒரு பிரைவேட் லேப்ல டெஸ்ட் பண்ணுவோம்.  அந்த லேப் உனக்குத் தெரிஞ்சிருக்கும்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஓ தெரியும், தெரியும்.  நானே கூட ஒரு தடவை அங்க போயிருக்கேன்.  என்ன ரிப்போர்ட் வேணும் உனக்கு?” குமார் கேட்டான்.

“முக்கியமா இது எவ்வளவு பழமையான முத்து, இதுக்கு என்ன விலை போகும்னு டீடைல்ஸ் கேளு.  ரிப்போர்ட் கையோட வாங்கிட்டு வா.  யார்ட்டயும் எதுவும் சொல்லாதே.  ரொம்ப சீக்ரெட்டா இருக்கட்டும்” பவன் சீரியஸாக சொன்னான்.

குமார் தலையசைத்துவிட்டு, “நீ கவலைப்படாதே டா.  நான் பார்த்துக்கிறேன்.  ரிப்போர்ட்டோட  வந்துடுறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு சென்னைக்குக் கிளம்பினான்.

குமார் போனதும், பவனுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது.  “குமார் ரிப்போர்ட் கொண்டு வந்ததும் அப்பாகிட்ட சொல்லிடலாம்.  அப்பா கண்டிப்பா சந்தோஷப்படுவாரு.  அதுக்கப்புறம் நிஷா விஷயமா பேசலாம்.  இந்த ஒரு முத்து விஷயம் போதும், நம்ம லைஃப் செட்டில் ஆகிடும்” பவன் மனக்கோட்டை கட்ட ஆரம்பித்தான்.  அவனுக்குள் சந்தோஷமும், பயமும் கலந்த ஒருவித உணர்வு குடிகொண்டது.  சாபம் இருக்குமோ என்ற பயம் ஒரு மூலையில் இருந்தாலும்,  முத்துக்களை விற்று பெரிய பணக்காரன் ஆகிவிடலாம் என்ற ஆசை அவனை முழுமையாக ஆட்கொண்டது.