அத்தியாயம் – 9

நவீன மயமாக்கப்பட்ட அந்த ரயில் நிலையத்தைக் கண்களை விரித்து வியந்து பார்த்துக் கொண்டு வந்தாள் செம்பருத்தி. கேரளம் என்றால் ஆறு, மலை, குளம் என்ற நினைப்பில் இருந்தவளுக்கு,  அங்கிருந்த கட்டடங்களும், வழுக்கல் சாலைகளும் ஆச்சிரியப்படுத்துவது இயற்கைதானே. 

“ஒகே யாம்மா” என்று கோபன் அவளது பதிலைக் கேட்டதும்தான் இந்த உலகிற்கு வந்தாள்.

“என்னங்க கோபன்”

அவள் சம்மதிக்கவில்லையோ என்ற எண்ணத்தில் வேகமாக “இங்கதாம்மா… இன்னும் அரைமணி தொலைவுதான். வாங்கிட்டுப் போயிடலாம்”

என்ன வாங்கணும்? என்னமோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தானே.. இப்படியா அசட்டுப் பிசட்டென்று நடந்துக் கொள்வேன். யாராவது எதையாவது பேசும்போது கவனிக்க வேண்டும். அதுதானே வேலை செய்யும் இடத்தில் முன்னேறுவதற்கு முதல் படி. சாதாரண மனிதப் பிறவிக்கு ஒரே நேரத்தில் எப்படி கவனிப்பதும் யோசிப்பதும் சாத்தியமாகும்?

“கோபன். அங்க ஏழிக்கரைல அது கிடைக்காதா?”

“எங்கம்மா?… அங்க நாட்டு காய்தான் கிடைக்கும். அய்யா வெளிநாட்டில் ரொம்ப காலத்தில் இருந்தவங்க இல்லையா? அதனால இந்த அவகடோ, பச்சை காலிப்ளவர், தண்டு மாதிரி இருக்குமே ஆஸ்பிராகஸ்,  ஸ்டராபெரி பழம் இன்னும் என்னன்னவோ இருக்கு. எனக்கு பேர் கூட நினைவில்  இல்லை. அய்யா சாப்பிடுற சாப்பாடெல்லாம் வெளிநாட்டில் இருந்துதான் வரும்”

“அய்யாவுக்காகவா?”

“அய்யாவுக்காக மட்டும் இல்லைங்க… நம்ம பெரியய்யாவுக்கு சொந்தமான ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டல் கொச்சில இருக்குல்ல. அதுக்கும் டூரிஸ்ட்டுகளுக்காக வெளிநாட்டில் இருந்து காய்கறி வரும். நம்ம போன் பண்ணி சொல்லிட்டா அதில் ஒரு பெட்டி நம்ம வீட்டுக்கு எடுத்து வச்சுடுவாங்க”

“அய்யா அந்த ஹோட்டலில் சாப்பிட மாட்டாரா?” பேசாமல் ஐந்து நட்சத்திர விடுதியின் உணவாகவே உண்டு விடலாமே என்று எண்ணித்தான் கேட்டாள்.

“ஐயோ… அய்யாகிட்ட தவறி போயி கூட இப்படியெல்லாம் கேட்டுடாதிங்க. அவரு இந்த பை ஸ்டார் ஹோட்டலில் அவரோட மூச்சுக் காத்துக் கூடப் படாதுன்னு சபதம் போட்டிருக்காரு. பயங்கர கோவக்காரரு”

“சரி கேக்கல… “ என்று படக்கென்று சொல்லி விட்டாலும். 

இவள் வேலை செய்த  மிட்டாய் கடையைத் திறப்பதிலிருந்து இரவில் கடையை சாத்தி திருஷ்டி கழிக்க சூடம் ஏற்றுவது வரை அங்கு நின்றுக் கொண்டிருந்துவிட்டுத்தான் மங்கிலால் கிளம்புவார். பணத்தை ஒரு முறைக்கு பத்து முறை எண்ணி எண்ணிப் பார்த்துட்டுத்தான் தரணும் என்று வேறு இவர்களுக்குப் பாடம் எடுப்பார். 

“பாருடி ஒரு நாள் ரூபா நோட்டை அழுத்தி எண்ணி எண்ணியே கிழிக்கப் போறாரு நம்ம முதலாளி” என்று காதைக் கடிப்பாள் ஜலப்பிரியா. 

‘மங்கிலால் மாதிரி  கண்கொத்திப் பாம்பாய் தொழிலைக் கவனிக்க வேண்டாமா? இதென்ன சொந்தத் தொழிலைக் கூட கவனிக்க மாட்டேன் என்று சபதம் வேண்டிக் கிடக்கிறது… சுத்தக் கூமுட்டைத் தனமா இருக்கே?’ இதெல்லாம் இந்த கோபனிடம் கேட்டால் அப்படியே அலேக்காக அடுத்த ட்ரைனில் ஏற்றி நெல்லைக்கே அனுப்பி விடுவார்கள். அது கூடாதே… அதற்காக பதில் தெரியாமல் இருந்துவிட முடியுமா?

“அய்யாவோட மூச்சுக் காத்து கூட இங்க படாது. அப்பறம் எப்படிப்பா ஹோட்டல் நடக்குது? யாரு பாத்துக்குறா?”

“அதுக்குத்தான் நம்பிக்கையான மேனேஜர் ஒருத்தரைப் போட்டிருக்கார் பெரியய்யா… மேனேஜருக்கு சின்ன வயசுதான். ஆனால் பயங்கர திறமையானவர். ஹோட்டல் மட்டுமில்லாம இவங்களோட இறால் , மீன் ஏற்றுமதி நிறுவனம் , ஏர்லைன் உணவு கான்டராக்ட் இதெல்லாம் கூட அவருதான் பாத்துக்குறார்.மேனேஜர் அனுப்புற கணக்கு வழக்கெல்லாம் சின்னய்யா பார்ப்பார். அதனால தப்பு நடக்க சான்சே இல்லை”

அதற்குள் கோபன் சொன்ன இடம் வந்துவிடவும். அவளைக் காரில் காத்திருக்க சொல்லிவிட்டு பெட்டிகளை எடுத்து வரச் சென்றுவிட்டான். 

‘அடக்கடவுளே… இவனோட இந்த அய்யா, பெரியய்யா கேரக்டரே இன்னும் புரியல. இதுக்கு நடுவில் மேனேஜர், சின்னய்யான்னு வேற புதுசா ரெண்டு கேரக்டரா? ஒரு பெண் கேரக்டர் கூட இது வரைக்கும் வரலையே. இந்த அய்யாசாமிகளில்  யாரைப் பார்க்க நம்ம வந்திருக்கோம்? இதென்னடா எனக்கு வந்த சோதனை?’ என்று குழம்பிப் போய் அமர்ந்திருந்தாள் செம்பருத்தி. 

பெட்டிகளை கார் டிக்கியில்  ஏற்றிக் கொண்டு கிளம்பினான் கோபன். வெளியே தெரிந்த ஆங்கில போர்ட்டுகளைப் பார்த்த செம்பருத்தி “கொச்சி – குயின் ஆப் அரேபியன் ஸீ” என்று பார்த்து ஆச்சிரியப்பட்டுப் போனாள். எர்ணாகுளம் கொச்சி இவ்வளவு பக்கமா? 

கோபனிடம் கேட்க வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு ஜலாப்ரியாவுக்கு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினாள். ஜலப்பிரியா பதிலாக ‘எர்ணாகுளம் மாவட்டத்தில் தான் கொச்சி இருக்கு’ என்று ஒரு சிரிப்பு பொம்மை படம் போட்டு அனுப்பி இருந்தாள். 

சே இது கூடத் தெரியாம இருந்திருக்கேனே! பத்தாவதில் புவியியல் பாடத்தில் தூங்கி இருக்கக் கூடாதோ? எப்பொழுதுமே புத்தகப் பாடம் மதிப்பெண் களுக்காகப் படிப்பது. அந்தந்த வருட முழுப்பரிட்சையில் கொட்டித் தீர்ப்பதுடன் நமது கடமை முடிந்து விடுகிறது. 

புவியியலில் ஊர் பெயருடன் நிறுத்தி விடுகிறானா? எந்தெந்த பகுதியில் என்ன மாதிரியான நிலம் இருக்கிறது. எந்தெந்த ஊரில் என்னென்ன பயிர்கள் விளையும் என்றெல்லாம் போட்டு ரம்பமாய் அறுத்துத் தள்ளுகிறானே. 

இந்தியாவில் எந்த இடத்தில் கரிசல் மண் இருந்தால் என்ன? எங்கு என்ன விளைந்தால் என்ன? காசு கொடுத்தால் உலகில் எந்த மூலையில் இருந்தும் வீட்டிற்கே வந்து விடுகிறதே. இந்த அய்யாக்களுக்கு பிளேனில் வருவது போல.  

இந்த காரணங்கள் போதாதா நமது மூளைக்கு புவியியலில் படித்தது எல்லாம் தேவை இல்லை என்று சொல்லி பத்தாவதுக்குப் பிறகு கூட்டி முறத்தில் அள்ளி புறத்தாலே போட்டு விடுகிறது. 

சரி, இப்போது கற்றுக் கொண்டால் போகிறது. லேட்டாய் கற்றுக் கொள்வது தப்பில்லை. கற்றுக் கொள்ளாமலே கடைசி வரை இருந்துவிடுவதுதான் தோல்வி. நம்ம பயபுள்ள தனக்குத்தானே தேற்றிக் கொண்டது. 

காரின் ஓட்டத்தின் ஊடே கண்ணாடி வழியே தெரிந்த காட்சிகளில் நகரத்தின் மின்மினி விளக்குகள் மறைந்து கிராமத்து அகல் விளக்குகள் மினுக்கிட ஆரம்பித்தன. 

கோபன் எழிக்கரை செல்லும் வழியெங்கும் வாய் ஓயாமல் பேசிக் கொண்டே வந்தான். எல்லாம் மலையாளத் தமிழில்தான். அவனது கிராமம் கூட சிறிய தீவுக் கிராமம் தானாம். பெயர் கூட என்னவோ சொன்னான். அவனது அக்காவைப் பக்கத்தில் இருக்கும் இன்னொரு தீவுக் கிராமத்தில் கல்யாணம் கட்டித் தந்திருக்கிறார்களாம். 

“இங்க எத்தனை தீவுக் கிராமம் இருக்கு”

“அது இருக்கும்மா ஒரு பத்து பதினைஞ்சு. இதில் நம்ம லங்கையும் ஒரு கிராமம்தான்”

“நிஜம்மாவே அது பேரு லங்கையா.. நான் ஸ்ரீலங்கா மட்டும்தான் கேள்விப் பட்டிருக்கேன்”

“நிஜம்மாவே அது ஒரு சின்ன தீவு கிராமம்மா…  எண்ணி சில குடும்பங்கள்தான் தீவுக்குள்ள இருக்கு. ஆனால் தீவை ஒட்டி இருக்குற பல ஏக்கர் நிலங்கள் எங்க பெரியய்யாவுக்கு சொந்தம். அதில் ஒரு அம்பலம் அதாவது கோவில், சர்ச், பள்ளிவாசல் கட்டிருக்கார்”

“கடவுள் பக்தி ரொம்ப அதிகமா?”

“ஜனங்க வழிபட ஏற்பாடு செய்றது ராஜாக்களோட வழக்கம்தானே… அதைத்தான் பெரியய்யா செஞ்சாரு”

“என்ன ராஜாவா?” அவளறிந்த ராஜா இன்றளவும் இசையுலகச் சக்ரவர்த்தி. மற்றபடி  ராஜாக்களின் ஆட்சி இன்னமும் இருக்கிறதா? திகைத்தாள். 

அதற்கு கோபனே பதிலும் சொன்னான் “இப்பல்லாம் எங்கம்மா ராஜா… ராஜபரம்பரைன்னு வேணும்னா சொல்லலாம்”

“அவர் தமிழர்னு சொன்னாங்க”

“தமிழர் தான். இருநூறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி தமிழ்பகுதி ராஜா ஒருத்தர் ஓய்வெடுக்க இங்க பெரிய அரண்மனை ஒன்னு கட்டினார். அதை சுத்தி இருக்குற இடம் முழுசும் அவர் ஆளுகையில் இருந்தது. 

அந்த ராஜாவோட வாரிசில்  ஒருத்தர் கேரளா பெண்ணைக் காதலிச்சார். அவங்கதான் எங்க ராணியம்மா. எங்க ராணியம்மாவைக் காதலிச்சு கல்யாணம் பண்ணிட்டு. அவங்க விருப்பப்படி மனைவியோட ஊர் பக்கமே வந்துட்டார்”

“அப்படியா?” ராணியம்மாவோட இருக்கும் அவர்தான் பெரியய்யாவா இருக்கும் என்று சொன்னது அவளது மனம். ஆனால் ராஜ குடும்பத்தில் ஆளுக்கா பஞ்சம்? இங்கே இவளுக்கென்ன வேலை?

“அரண்மனைல எல்லா வேலைக்கும் ஆள் இருக்குமே”

“இருக்கும். அய்யாதான் அரண்மனைப் பக்கமே போக மாட்டேன்னு அடம்பிடிச்சுட்டு இந்த கொச்சு வீட்டில் வந்து உக்காந்திருக்காரே” கோபனின் குரலில் விட்டால் அழுதுவிடுவதைப் போல வருத்தம். 

‘ஐயோ இன்னொரு சபதமா? இதுபோல இன்னும் எத்தனை சபதம் போட்டிருக்கிறானோ? சே ராஜ குடும்பம் மரியாதை தரணும் போட்டிருக்கிறாரோ’ மண்டை காய்ந்தது செம்பருத்திக்கு. 

அவளை மேலும் காயவிடாமல் ஏழிக்கரைக்கு அருகில் இருந்த ஆற்றுப் பகுதியின் மேலே சென்ற பாலத்திற்கு அருகே வந்துவிட்டார்கள். 

மிக மிக மெதுவாக அந்தப் பாலத்தைக் கடந்தது அவர்களது வண்டி.

அவ்வப்போது இறங்கி ரோட்டில் கிடந்த கற்களோ என்னவோ எடுத்து போட்டுவிட்டுப் பயணத்தைத் தொடர வேண்டி இருந்தது. “கொஞ்சம் பாலத்துக்கு வேலை பாக்க வேண்டி இருக்கு. சின்னய்யா சீக்கிரம் சரி செய்றேன்னு சொல்லி இருக்காரு”

“உடைஞ்சு கிடைஞ்சு விழுந்துடாதே”

“அவ்வளவு மோசம் இல்லம்மா. ஒரு முன்னெச்சரிக்கையாத்தான் மெதுவா போயிட்டு இருக்கேன்”

ஒரு அரண்மனைக்கு போகும் வழி ஏன் இத்தனை சிதிலமடைந்து இருக்கிறது? கோபனிடமே கேட்டுவிட்டாள். 

“இது கொச்சு வீட்டுக்குப் போகும் வ்ழிம்மா. அரண்மனைக்கு மேற்கே போகணும். இங்கிருந்து பக்கம்தான்”

பாலம் தாண்டியதும் வண்டி வேகம் எடுத்தது. ஆளே இல்லாத சாலையில் அவர்களின் கார் மட்டுமே. தனியார் ரோடு போலிருக்கிறது வண்டி வழுக்கிக் கொண்டு சென்றது. 

கோபன் கொச்சு வீடு என்று சொன்னதால் சின்னதாக கை அடக்கமான ஒரு பங்களாவை எதிர்பார்த்திருந்தவளின் கண் முன்னே விரிந்தது அந்த அழகான வீடு. யானையின் உயரம், இரண்டு யானைகளின் அகலம்  இருந்த இரும்புக் கதவுகளைத் திறந்து வைத்திருந்தான் காவலாளி. 

காம்பவுண்டுக்குள் நுழைந்ததும் ஒரு நூறடி தொலைவில் வீட்டிற்கு முன்பு பெரிய செயற்கை நீருற்று. டால்பின் குடும்பம் ஒன்று சிலையாக நின்று வாயிலிருந்து மேல் நோக்கி நீரினைப் பீய்ச்சி அடித்து வரவேற்றது. அவற்றை சுற்றிலும் பெரும்பாலும் காம்பவுண்டில் இருந்து வீட்டின் முன்பகுதி வரை டைமன்ட் கட்டிங்கில் போடப்பட்ட ஸ்லாபுகள். ஒவ்வொரு ஸ்லாபிற்கு நடுவிலும் ஒரு இன்ச் இடைவேளை இருக்கலாம் அதில் பச்சையாய் அழகாய் பார்டர் போட்டது போல. ஹா.. புற்கள். அந்த மின்விளக்கில் பட்டு சதுர பாடர்களாய் அந்த டிசைன் கண்ணைப் பறித்தது. 

சினிமாவில் காண்பிக்கும் வெளிநாட்டு வீடுகளைப் போன்று இருந்தது அந்த கொச்சு இல்லம்.இல்லை இல்லை அதை விடப் பிரமாண்டமாய் இருந்தது. 

ஒரே சமயத்தில் நான்கு கார்களை நிறுத்தி வரவேற்கலாம் என்பது போல இருந்த போர்டிகோவில் தற்போதைக்கு கோபன் மட்டும் நிறுத்தினான். கதவைத் திறக்க வந்தவனிடம் மறுத்துவிட்டு தானே இறங்கினாள்.அவளே இங்கு ஒரு பணியாள். ஒரு பணியாளுக்கு கதவு திறக்க எதற்கு இன்னொரு வேலையாள்? 

பெட்டிகளை மட்டும் அவள் தடுத்தும் கேட்காமல் எடுத்துக் கொண்டான் கோபன். 

“உள்ள வாங்கம்மா”

அந்த சிறிய மார்பிள் படிகளில் ஏறி பெரிய தாழ்வாரத்தைக் கடந்து முன்கதவை அடைவதற்குள் தன்னால் கதவு திறந்தது. அதனுள் இருந்து ஒரு பெண்மணி எட்டிப் பார்த்தாள். வயது ஐம்பத்திலிருந்து அறுபத்திற்குள் இருக்கலாம். கேரள முறைப்படி இடுப்பில் வேட்டி, ஜாக்கெட், அதன்மேல் ஒரு வெள்ளை வேஷ்டி துணியில் தாவணி போல் போட்டிருந்தாள். 

“சேச்சி இவங்கதான் ஷெம்பருத்தி. அய்யாவோட அசிஸ்டண்ட் ”

“வாம்மா…பயணம் சுகம் தானே” என்றாள் சேச்சி கனிவுடன். 

“நல்லாருந்தது சேச்சி” 

வீட்டினுள் அழைத்து சென்றாள் சேச்சி. வரவேற்பறையே கல்யாண மண்டபம் போல் விரிந்திருந்தது. பெரிய பெரிய சோபாக்கள். ஒரு இருபது நபர்கள் தாராளமாக அமர்வதற்கு வசதியாக இருந்தது. 

வரவேற்பறையில் இருந்த ஜன்னல்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு மாடி அளவுக்கு உயரமாக இருந்தது. அதனை முழுதுமாகப் பார்க்க செம்பருத்தி தலையை அண்ணாந்து பார்க்க வேண்டியிருந்தது. ஏ அப்பா… எவ்வளவு உசரம்? இத்தனை உசரத்துக்கும் திரைசீலை போட்டிருக்காங்களே எவ்வளவு துணி தேவைப்பட்டிருக்கும்? அதில் எத்தனை சுடிதார் தைக்கலாம்? ஒரு ஐந்து? ஒவ்வொரு திரைசீலை துணியிலும்  ஐந்து சுடிதார்களாவது தைக்கலாம். நான்கு ஜன்னல்கள். 

வரவேற்பறையில் செம்பருத்தியைக் கவர்ந்த இன்னொரு விஷயம் முதல் மாடியிலிருந்து அந்த வரவேற்பறையை எட்டிப் பார்க்கும் சிறிய பால்கனி. மன்னர்கால சினிமா படங்களில் உப்பரிகையில் இருக்கும் திரைச்சீலைக்குப் பின் நின்று கொண்டு அரசவையில் நடப்பதை ராணிமார்கள் பார்ப்பார்களே. அதே போன்றதொரு சிறிய உப்பரிகை இந்த வீட்டில். ஓ இன்னமும் அரசவை இந்த ராஜாங்கத்தில் நடக்குதோ… இருக்கலாம். 

அங்கிருந்த மற்ற பொருட்களில் கவனம் செலுத்த விடாமல் சேச்சி கோபனிடம் பேசியது இடையிட்டது. புதிதாக கனவுலகத்திற்கு அடிக்கடி செல்லாமல் தன்னை சுற்றி நடப்பதை கவனிக்க வேண்டும் என்று நினைத்ததை செயல்படுத்தினாள்.

“என்ன கோபா ஏன் இத்தர தாமசம்?”

“காய்கறி பெட்டி வர தாமதமாயிருச்சு சேச்சி. அப்பறம் இவங்களையும் கூட்டிட்டு போயிதான் எடுத்துட்டு வந்தேன்”

“காய்கறி எல்லாம் வந்துருச்சா… குருவாயூரப்பா… இன்னும் நாலஞ்சு நாளைக்கு கவலை இல்லை” நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார் சேச்சி. 

“என்னாச்சு சேச்சி அய்யா சாப்பிடலையா?”

“ஹ்ஹ்ம்… இன்னைக்கு டின்னர் ஐஸ்க்ரீம் மட்டும் போதும்னு சொன்னாரு. ஐஸ்க்ரீம்ல வைக்க ஸ்டராபெரி இல்லைன்னு கோச்சுக்கிட்டு சாப்பிடாம போயிட்டார்”

“அய்யோ… பசிக்குமே… ராத்திரி எந்திரிச்சு எதுவும் கேட்கப் போறாரு”

“சாயந்தரம் பர்கர் சாப்பிட்டார். அதனால பசிக்காதுன்னு நினைக்கிறேன்”

“இருந்தாலும் மருந்து மாத்திரை சாப்பிடுறவர். நடுராத்திரி பசிக்கப் போகுது. மணி அடிச்சாருன்னா ஏதாவது செஞ்சு தர ரெடியா இருங்க”

“என்னமோ போடா… எனக்கும் வயசாயிடுச்சுல்ல, கண்ணு முழிக்க முடியாம  தூக்கம் வந்துடுது. காளியம்மாவை இன்னைக்கு ஹாலில் படுக்க சொல்லணும். அவதான் ராத்திரி முழுசும் உக்காந்து கவனிப்பா”

பெரிய வரவேற்பறையைக் கடந்து இரண்டாவது வரவேற்பறையும் கடந்து டைனிங் ஹாலையும்  கடந்து சமையலறைக்கு சென்றார்கள். ஐயோ சமயலறையே செம்பருத்தி வீட்டின் அளவு பெரிதாக இருந்தது. 

“நீங்க ரெண்டு பேரும் கை கழுவிட்டு சாப்பிட வாங்க. உங்களுக்கு சாப்பாட்டைப் போட்டுட்டு நான் கொஞ்ச நேரமாச்சும் தூங்கணும்” என்றார் சேச்சி. 

ஏதோ ஒரு குட்டி பெட்டியில் வைத்து சூடாக்கினார் சேச்சி. விளம்பரங்களில் இதைப் போன்றதொரு பெட்டியைப் பார்த்திருக்கிறாள் செம்பருத்தி. ஐந்து நிமிடத்தில் உணவை ஆவி பறக்க சூடாக்கி விடுகிறதே. இதன் பெயர் என்னவாய் இருக்கும்?

கேரள ஸ்பெஷல் சூடான குழாய் புட்டும், கடலைக்கறியும். ஒவ்வொன்றிலும் தேங்காய் தாராளமாகத் தூவி, அரைத்து, எண்ணெய் வடிவில் என்று  விதவிதமான பக்குவத்தில் கலக்கப் பட்டிருந்தது. 

‘எட்டி செம்பா, உன் டயட் பிளான் என்னாகுறது?” என்ற மனதிடம். ‘இந்த வீட்டோட சூழ்நிலை பழகுற வரை அடிக்கடி எட்டிப் பாத்து தொல்லை பண்ணாதே’ என்று கண்டிப்பாகக் கூறிவிட்டாள்.

உண்டு முடித்ததும் பிளேட்டைக் கழுவச் சென்றவளிடம். ‘மோளே… டிஷ் வாஷர்ல போட்டுடுவேன். அதை அப்படியே வச்சுட்டு தூங்க வா” என்றார். 

ஓ பாத்திரம் கழுவும் இயந்திரமா… காலைல எந்திரிச்சதும் கண்டிப்பா பாக்கணும். 

“மோளே… இன்னைக்கு எனக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லை. காளியம்மாவை துணைக்கு கூப்பிடப் போறேன். நீ காளியம்மாவோட மகளுக்கு துணையா அந்த ரூமில் படுத்துக்கிறியா? ” சற்று தயக்கத்துடனேயே கேட்டார். 

“சரி சேச்சி”

கோபன் விடை பெற்றுக் கொண்டு சென்றுவிட்டதால் தனது பெட்டியை எடுக்கச் சென்றவளிடம் “காளியம்மாவை உன் ரூமில் கொண்டு போயி வைக்கச் சொல்லிடுறேன். நீ வாம்மா… “என்று அழைத்துச் சென்றார். 

சமையலறையின் கதவினைத் திறந்ததும் சில்லென்றதொரு காற்று முகத்தில் செல்லமாய் அறைந்தது. 

“செம்பருத்தி ரூமு வீட்டுக்கு உள்ளேதான் இருக்கு. முன்னாடி வேலை செஞ்சவங்க எல்லாரும் ராத்திரி அய்யா பெல் அடிச்சா எழுந்துக்கிறதுக்கு வசதியா கட்டினது. நாங்க எல்லாரும் இதோ இங்க இருக்குற அறைகளில்  தங்கிப்போம். இன்னைக்கு பயணக் களைப்பா இருக்கும். நல்லா தூங்கு. நாளைக்கு அய்யாவை சந்திச்சதும் வேலையைத் தொடங்கலாம்”

அறைக்கு முன்னே நின்று மெலிதாக கதவைத் தட்டி “காளியம்மா” என்றார். 

“வந்துட்டேன் சேச்சி. உங்களுக்காகத்தான் காத்திருந்தேன்” என்றபடி கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தார் காளியம்மா. 

வயது முப்பத்தி ஐந்து இருக்கலாம். 

செம்பருத்தியைக் கண்டதும் முகமெல்லாம் புன்னகையுடன் “நீங்கதான் புதுசா வந்திருக்குறவங்களா?” என்றார். 

“ஆமாக்கா  என் பேரு செம்பருத்தி”

“ஐயோ அழகான பேரு… “ என்றாள். 

“காளியம்மா… அய்யா எப்ப வேணும்னாலும் குரல் கொடுப்பாரு. நம்ம உடனே ஹாலுக்கு போகணும்”

“இதா.. ஜமுக்காளம் தலைகாணி எல்லாம் நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் எடுத்து வச்சுட்டு ரெடியா இருக்கேன்”

“உன் பொண்ணு”

“நம்ம கிளம்பும்போது எழுப்பச் சொல்லிட்டு தூங்குது”

“அவளை எழுப்பாதே. செம்பருத்தி அவளுக்குத் துணையா இங்க இருப்பாங்க. நம்ம ரெண்டு பேரும் ஹாலுக்கு போகலாம்”

“சரி சேச்சி” இருவரும் கிளம்பினார்கள். 

அந்த அறை அரைகுறையாக வடிவைக்காமல் மிக அழகாகவே திட்டமிட்டு வடிவமைத்து இருந்தனர். பெரிய ரூம். அதில் ஒரு டபுள் பெட் போட்ட கட்டில். இருவர் தாராளமாகப் படுத்து உறங்கலாம். ஒரு மூலையில் சின்ன டிவி. இரண்டு ஜன்னல்கள். ஒரு ஜன்னலுக்கருகே படிக்கவோ இல்லை உணவருந்தவோ எதுவாக  மேஜை மற்றும் நாற்காலி. பக்கத்தில் ஒரு சிறிய அலமாரியில் புத்தகங்கள். மேஜையில் கூட சில புத்தகங்கள். 

அதனை எடுத்துப் புரட்டினாள் . பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு சயின்ஸ் புத்தகம். ஓ காளியம்மாவின் மகள் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பா? புத்தகத்தைப் பிரித்துப் பார்த்தாள். அழகான முத்து முத்தான கையெழுத்தில் ஓவியா என்று தனது பெயரை எழுதி இருந்தாள் அந்தப் பெண். 

கட்டிலைப் பார்த்தாள். ஓவியா பெண் குளிருக்கு தலைவரை போர்வையை இழுத்து போர்த்திக் கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். 

புன்னகைத்தபடி கட்டிலின் மறு ஓரம் படுத்து கண் அசந்தாள் செம்பருத்தி. இதுவரை நடந்த இதமான நிகழ்ச்சியால் மனம் நிறைய, பயணக்களைப்பால் உடனே உறங்க ஆரம்பித்து விட்டாள். 

அவள் கண்விழிக்கும்போது பறவைகளின் பின்னணி இசையில் இரட்டை ஜடையுடன் கன்னத்தில் குழியுடன் புன்னகைத்த அந்த மாநிற மோகினியின் முகத்தில் விழித்தாள். 

“நீங்கதான் செம்பருத்தி அக்காவா?” என்று புன்னகைத்த அந்த இளம் பூவை மிகவும் பிடித்துவிட்டது அவளுக்கு.

“நீதான் ஓவியாவா?” 

“ஆமாக்கா… நல்லா தூங்குனிங்களா?”

“திருப்தியா… ஆமா மணி என்ன?“

“எட்டு…”

“ஐயோ எட்டு மணி வரையா தூங்கி இருக்கேன். வேலைக்கு நேரமாச்சே”

“கவலையே படாதிங்க. அய்யாவுக்கு பொழுது பத்து மணிக்கு மேலதான்  விடியும்”

அப்பாடா… நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள், அதே சூட்டோடு பல் விலக்கிவிட்டு வந்தாள்.

“இந்தாங்க இந்த இஞ்சி சாயா குடிச்சுட்டு. குளிச்சுட்டு தயாராகி வாங்க”

“எங்க… “

“இதென்ன கேள்வி. சிங்கத்தை குகையில் சந்திக்கத் தயாராகுங்க”

சிங்கமா? நினைக்கும்போதே வயிற்றில் புளி கரைத்தது செம்பருத்திக்கு.